Hoşgeldin Bebek...

Dün, evvelsi gün mü yoksa, yani 1 Kasım'da dayımın oğlu oldu. Beklenen veliaht nihayet geldi... Bizim sülale, anne tarafı yani, kadınlar cumhuriyeti olarak adlandırılabilir. Öyle ki bir oğlum olursa ne yaparım diye düşünmüşlüğüm vardır uzun uzun, kızlara nasıl davranacağımı bilirim de erkek bebek görmedim ki! Sonunda bir erkek bebek katıldı aramıza. 3 kilo 300 gramlık sarı bir bebiş. Dayım oğlan isteme işini abarttığı için sülalenin kızları biraz tepkili. Son ana kadar kız olur inşalah diye dua edenler vardı :) Öbür kuzenlerimi beklerken çok heyecanlıydım ben. Geldiklerinde çok ama çok sevinmiştim. En büyük mucizenin bir bebeğin dünyaya gelmesi olduğunu düşünürdüm. Olabilecek en büyük mutluluk... Ama bu sefer içim donuktu biraz, biraz değil bayağı. Ya kendiminkilere fazla kaptırdığımdan beynimde başkalarına yer ayıramadığımdan ya da bu oğlan da oğlan tutturmalarının feminist yerlerimi fena halde ayaklandırmasından... Oysa şimdi merak içindeyim, minicik sarı oğlumuzu bir an önce görmek istiyorum. Oysa ben görene kadar aylar geçecek.

Bu miniğin doğumu kızlarımın doğumunu hatırlattı bana. Ne kadar minik, ne kadar buruşuk, incecik ellerine takılı kocaman borularla ne kadar çaresizdiler. Annem ve bay koca nasıl da telaş içinde koşturuyordu oradan oraya. 11 ay geçmiş bile. Cingözüm evin içinde dolanıp duruyor, oda oda geziyor şimdi. Her daim iki tek atmış gibi sallanıyor, olsun çok mutlu istediği yere gidebiliyor olmaktan, yüzünde hep o zafer gülümsemesi... Mavişim de- gerçi maviş değil artık, yeşil galiba- niyetine girdi, kardeşini gördükçe gaza geliyor. Nasıl da geçiyor bitmez sanılan günler?

Demek ki annelik neymiş? Doğan hiçbir bebeğe kayıtsız kalamamakmış, her bir bebekte kendi bebeğini görmekmiş, her bir bebeği kendi bebeğinin yerine koyup öyle sevmekmiş...