On, dokuz, sekiz...

Destek kuvvetleri yardıma çağırdım. Bayramdan sonra Bay Koca üç dört günlüğüne Ankaraya gidiyor. (üzgünüm Delicim, güzel günler ilerde) Yalnız kalmak yemedi. Daha doğrusu kızlarla bir başına kalmak yemedi. Yoksa yalnız olsam günümü gün ederdim. Severim... Neyse, sadede gelelim, annemleri çağırdım ben de, annem de "aaa, tamam!"dedi, sonuç: haftaya salı buradalar. Annemin ikiletmeden hatta düşünmeden cevap vermesi kızları çok özlediğinden olsa gerek. Yoksa nerede öyle cevval anne bir koşu kalkıp gelecek; hem zor karar veren bir insandır, hem de yol sevmez.


Aslında biraz da bahane oldu yalnız kalmam. Annecim kızları görsün istiyorum. Kaç ay oldu- bakiim 3 ay olmuş galiba- ayrılar. Annem doğumdan bir ay önce geldiydi. Kızlar bir aylık olduklarında "e sen artık bakarsın bunlara, zaten bayram da geliyor; kocam, oğlum bensiz oralarda bir başına" diye gitmişti. Bayram geçti, iki üç gün yalnız kaldım. Bebeklerle beraber ben de ağladım. Her akşam annemi arayıp mızırdadım ki hiç adetim değildir (zaten annemin sen bakarsın bunlara diye düşünmesinin nedeni de bugüne kadar mızırdandığımı hiç duymamış olmasıydı herhalde). Dördüncü gün "hemen geri geliyorsun" dedim. 32 yıldır yardım istemediğimden olsa gerek durumun vahametini hemen anladı, ikiletmedi geldi. Geliş o geliş bebekler beş aylık olana kadar hiç bir yerlere kıpırdayamadı. Kavgalarımız sıklaşmaya başlayınca, üstüne bir de babamın çok zayıfladığını görünce ben gidiyorum diye dikildi. Babamın bizden gizli prostat ameliyatı olduğunu öğrenmesi de son darbe oldu. Patlayacakmış adamcağız, neyse ki kardeşin evde olduğu zamana denk gelmiş. Ben de kuyruğuna takıldım, beraberce Eskişehir'e göç ettik. Üç ay da öyle geçti.Sonra ben orada da darlandım, vara yoğa alınmaya, zır zır zırlamaya başladım. E kalktık eve geldik biz de. Babam da çok alışmıştı kızlara, hiç gelelim istemedi. Bu arada minikler emeklemeye, oturmaya, saatlerce oyun oynamaya, sıralamaya ve bugün itibari ile yürümeye (cingöz olanı; mavişim çok tedbirli, ödü kopuyor düşersem diye) başladı ve annemcim bunların hiç birini görmedi. Haksızlık gibi geliyor, en zor zamanlarında bütün çileyi çekti şimdi eğlenceli zamanları, o burada yok.


Çok seviniyorum annemler geleceği için, gün sayıyorum, birgün daha bitince seviniyorum. Bakalım miniklerin bu hallerini görünce ne yapacaklar? En çok da kızların annemi tanıyıp tanımayacağını merak ediyorum. Sen besle büyüt, bir kaç ay görüşme diye seni unutsunlar, ayıp olur valla!