Katil uşak mıymış hakkaten?

Son günlerde kitap okumaya zaman ayırıyorum. Daha doğrusu yapmam gereken şeyleri yapmak yerine kitap okuyorum. Bütün işleri mümkün olduğunca erteliyorum. Ütü mesela, 10 gün falan oldu herhalde, üstüne tekrar çamaşır yıkandı da, tekrar çamaşır birikti bile. Ütülenecekler tepesi dağ halini alma yolunda.(yarın bu gidişe bir dur demeli!!)
Ben hep böyleydim zaten. Plan program yapar, planladığım o işleri hep erteler canımın istediğini yapar sonra da ne bu düzensizlik diye sinirlenirim. Hele ki kitap mevzu oldu mu babamı tanımam. Şöyle normal normal, sayfa sayfa okumam kitabı, sömürürüm: 500 sayfa mı, yarına biter. Tabi okuduğum şeyi sevmem koşuluyla, yoksa ver 50 sayfa ders notu bak kaç gün sürünüyor. Babamı tanımam ama kızlarımı tanımak durumundayım, sıkıysa tanıma! Onlara ait zamanımdan çalamayacağım için -gerçi bütün zamanım onların da- diğer şeyleri erteliyorum: evin işleri ve uyku...

Okuduğum da atla deve değil sonuçta, bol bol polisiye, biraz best seller -30'una yaklaşmış kadın komiklikleri. Okuma ihtiyacımı karşılayacak ama kafamı yormadan hemen bitirebileceğim şeyler yani.

Gerçi ben oldum olası severim polisiyeyi. Film, dizi, roman, kaliteli, basit farketmez. Bir dönem gece yarısına doğru arka arkaya polisiye diziler çıkıyordu televizyonda. Oturur hepsini izlerdim sabahın üçüne, dördüne kadar. Sonra rüyamda millet birbirini kovalardı ben de bakardım.

Burada, zaten sayıları bir elin parmaklarını geçmeyen kitapçıların birinde Agatha Christie'nin bir sürü kitabını buldum. Körün istediği bir göz Allah vermiş iki göz (böyle miydi bu söz?).Hem kolay okunuyor hem polisiye, üstüne üstlük zekice yazılmış. Dadandım oraya, on günde falan bir gidip iki üç tane alıyorum. Adamla ilişkimiz bitti mi abla, bebekler nasıl düzeyine ilerledi. Bu yaşında hala annesinin "yabancılarla konuşma kızım" öğüdünü dinleyen biri olarak (bakınız: asosyalin allahı)benim edebileceğim en derin sohbet budur, ötesi yoktur.

Yıllar var ki Agatha Christie okumamıştım. Bir Miss Marple, bir Hercule Poirot, bir tiyatro oyunu, bir de öykü kitabı okudum şimdilik. Öyküler daha ziyade korku türündeydi, hayaletler falan. Zaten öykü sevdiğim bir tür değildir, hemen biter, kesmez beni. Okudum yine de, gerçekten korkutucuydu, gerdi. Her iki romandan sonra da "aaaa Brad Pitt'le Edward Norton aynı adammış!" hissi yaşadım. Helali hoş olsun verdiğim paralara dedim. Sonra hatırladım, eskiden de böyle şaşırtırdı beni, sokaktan adam geçti yazsa aha da katil bu olmasın sakın olurdum. Polisiye yazacaksan böylesini yazacaksın. Yoksa üçüncü sayfada katil belli olsun, niye okuyayım ki onu ben? Sonra şiddet de yoktur Agatha Christie'de. Amcam ya da teyzem mırıl mırıl araştırır olayı, ne kimse kimseyi kovalar ne de katil terminatördeki civa adam misali hortlar durur.

Grange okurum mesela, hoşuma da gider ama sonu bir türlü oturmaz, birşeyler eksik kalır. Ayyy, en fenası Ahmet Ümit okumuştum bir kere. Patasana'ydı romanın adı. Bulana kadar kaç kitapçı gezmiştim. Hititler diyordu tanıtımında, hem tarih hem polisiye, tutmayın beni... Sonuç: bittiğinde Ahmet Ümit karşıma çıksa evire çevire sopalardım adamı kitap diye bunu mu yazdın diye. Neymiş Türkiye'nin en bi polisiye yazarıymış! Papucumun polisiyesi! Gerçi ara sıra düşünüyorum adama bir şans daha versem mi diye. Ama riski göze alamıyorum. O da Patasana'ya benzerse karşıma çıkmasını beklemem, neredeyse bulur öyle döverim, para mı da geri isterim.

Ara verdim biraz, David Liss okudum, Kağıt Komploları. Güzeldi. Okumadığım yeni bir kitabı yayınlanmış, programa aldım. Hele bitsin şu elimdekiler... Şimdi Marian Keyes okuyorum. Dilini seviyorum (çünkü sözlük kullanmadan orijinalinden okuyabildiğim ender yazarlardan, e bi de komik). Bitsin, döneceğim Agatha Teyzeme...