Bugün kendin için ne yaptın?

Bu blogu açarken gri bir günümdeydim. Biraz uykusuzluk, biraz yorgunluk, biraz bıkkınlık vardı. Birazdan biraz daha fazla da kendimi gagalamaya ayıracak zamanım vardı.

Beynimde uzuun uzun bloglar yazdım. Karamsar yazılardı herhalde. Bugün pek birşey hatırlamıyorum. Kopuk kopuk cümleler, daha doğrusu fikirler kalmış aklımda. (gitti güzelim yazı)

Çobanın eski bir yazısını okumuştum (dedim ya, hayranınızım), Deli ve Miso'yla şenliğe gittiklerini yazmış. İçim gitti, kıskandım, fesatlandım, umutsuzluğa kapıldım, yalnızlığımı fark ettim. Karardıkça karardım da kapkara olamadım, gri de takıldım. Çok işim vardı, depresyona vakit yoktu.

İki karara vardım:
1- Ankara'ya yerleşilecek. Tamam, deniz yok(tuzlu su olanı tabii ki. Yoksa öbür denizin varlığından haberdarız yiyesimiz de geliyor, o ayrı) (bu biz nereden çıktı, şizofreni başlangıcı mı, ortası da olabilir. bilemicem) ama deli var. Bu yaştan sonra nereden bulayım ben öyle arkadaşı, hiç uğraşamam. Uğraşsam da bulamam. Hiç değilse ayda bir oturur, kahve içeriz. Oh mis gibi .

2-Kendin için birşey yapılacak, blog açılacak.

Tamam iş güç (ev işi manasında), çoluk çocuk da biyere kadar. Biz de insanız di mi ama. Saç baş yolunmuş (mavi gözlü cadı sağ olsun, yapıştı mı bırakmıyor) boyası gelmiş aldıran yok, gözler uykusuzluktan torba torba, insan içine çıkacak hal kalmamış, IQ'da %50 (iyimser tahmin, %75 daha gerçekçi) gerileme... Bari bir blogum olsun deşarj olurum, kendim için bir şey yaptım derim, dedim.

Ankara'ya yerleşme işini bilemem, daha birkaç senesi var ama işte blogumu açtım, yazımı yazdım...